درود بر شما و ممنون از نظرتان که نشانه وقت گذاشتن براي خوانش اين غزل است.
اما بعد... مي توانستم براي پر کردن وزن بگويم: شما بهانه شعري که واژه اش غم بود و يا هر چيز ديگري؛ اما ار ديد من (واو) در شروع هر جمله اي مي تواند به مخاطب امکان دهد با پيش ذهنيتي بنا به ذهنش وارد جريان شعر شود.
کما اينکه هيچ گاه هيچ شعري را با (واو) شروع نکرده ام چون نيازش را حس نکرده ام...
راجع به (که عشق...) منظورتان را دقيق متوجه نشدم. مصرع دوم دليل مصرع اول را بيان مي کند. (زيرا که عشق پيش از هر خلقتي، آفريده شده است...)
باز هم سپاس به خاطر وقت و قدم و قلمتان... منتظر پستهاي بعدي تان، و نقدهاتان -که يقينا چون از دوست مي رسد نيکوست و راهگشا- هستم.
پايدار باشيد و برقرار...
يا حق.